Głównym sprawcą przemiany jaka dokonała się w zespole był Józef Murawski. Zawsze zaangażowany, pierwszy zrozumiał wartość stworzenia autentycznego zespołu, reprezentującego tradycję swojej ziemi. Zespół w 1987 r. został wytypowany na Ogólnopolski Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą. Jeszcze przed kazimierskim festiwalem zespół wybrał Józefa Murawskiego na kierownika zespołu. W 1988 roku powstała nowa grupa muzyków, do której kolejno dołączali Józef Luty z Słobódki i Jan Staśkiewicz z Suwałk. Od tej pory śpiew brzmiał "a capella" i jak mówili członkowie zespołu „wtedy poczuliśmy pełnię głosu, gdyż wcześniej ciężko było śpiewać z akordeonem”. Muzykanci natomiast od tej pory grają muzykę do tańca. Jak mówi Józef Murawski, wyjazd do Kazimierza pomógł mu zrozumieć, na czym polega wartości śpiewu rodzimego. Po przeczytaniu konkursowego regulaminu, posłuchaniu innych zespołów występujących w Kazimierzu i wypowiedzi jury  zrozumiał, że najbardziej wartościowe jest to, co rodzime i sposób wykonywania zgodny z tradycją. Od początku istnienia zespół śpiewał wielogłosem, czyli manierą charakterystyczną tylko dla tego małego obszaru Suwalszczyzny (w Polsce jest to drugi po Podhalu region, gdzie występuje wielogłos, choć jest on całkowicie odmienny od podhalańskiego). Należało teraz jeszcze zweryfikować repertuar zespołu. Od tego czasu zespół śpiewa tylko pieśni, które występowały na tym terenie. Rozpoczął się też okres wyjazdów zespołu poza województwo suwalskie i poza granice kraju (pierwszy wyjazd zagraniczny na Litwę do Wilna i Mariampola odbył się w dniach 13-17.11.89). Dostrzeżenie zespołu, jego autentyczności docenione zostało między innymi wieloma nagraniami. Były one wielokrotnie emitowane przez I i II program Polskiego Radia oraz rozgłośnie regionalne, a także przez TVP.

    Kolejnym etapem w historii zespołu było zorganizowanie przez Józefa Murawskiego grupy dziecięcej. Realizację pomysłu rozpoczął od zebrania dzieci z okolicznych wsi. W 1988 r. powstało „Małe Pogranicze”. Dogodną sytuacją, wykorzystaną w pracy z dziećmi była możliwość kontaktu z dorosłym zespołem. Dzieci, czekając na swoją próbę, uczestniczyły w próbach dorosłych, przysłuchując się i przypatrując, jak to starsi śpiewają. Wówczas to urzeczywistnił się wcześniejszy pomysł przedstawiania miejscowych obrzędów. To właśnie dzieci stały się głównymi „aktorami” w owych spektaklach. 
    W kolejności powstały: „Chodzenie z Allelują”, „Chodzenie z Ewangelią”, „Herody”, „Jasełka”. „Małe Pogranicze” zdobyło uznanie podczas częstych wystepów w szkołach, domach kultury, kościołach, zarówno w swoim regionie jak i poza granicami województwa podczas licznych wyjazdów. Zespołowi przyznano wiele nagród i wyróżnień. Kolejną dziedziną, która została dostrzeżona i nad którą zespół rozpoczął pracę były tańce. Dzięki sugestiom Mirosława Nalaskowskiego z Regionalnego Ośrodka Kultury i Sztuki w Suwałkach (przez te wszystkie lata dobrej duszy dla zespołu i pomocnej ręki)  do badań nad tańcem został zaproszony etnochoreolog, dr Dariusz Kubinowski (pracownik Uniwersytetu im. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie). Wspólne poszukiwania przyczyniły się do „odkrycia” tańców tego regionu. Wkrótce znalazły się one w repertuarze „Pogranicza”. Gdy zespół dziecięcy przekształcił się z biegiem czasu w grupę młodzieżową, w ich repertuarze również znalazły się tańce. Potwierdzeniem i uznaniem pracy nad odtworzeniem i wykonywaniem zgodnym z tradycją tańców - jest zdobyta przez zespół  Nagroda Główna  „Taneczny Krąg” na Ogólnopolskim Konkursie Tradycyjnego Tańca Ludowego w Rzeszowie w 1995 r.

    Dorosłe „Pogranicze” wraz z „Małym Pograniczem” w wielu miejscach w Polsce wspólnie występowało przy różnych okazjach. Jednym z najważniejszych był nasz koncert w Filharmonii Narodowej w 1999r, gdy warszawskiej publiczności mogliśmy zaprezentować nasze pieśni i tańce.
Wiele nagród, które zespół zdobył (w tym I nagroda w Kazimierzu nad Wisłą, nagroda im. Oskara Kolberga przyznana przez Ministra Kultury i Sztuki) spowodowało, że zespół stał się szczególną wizytówką kultury regionalnej Suwalszczyzny.
    Zapewne z tego powodu zespół został wybrany, by w trakcie pobytu papieża Jana Pawła II w dn. 8.06.1999r. na Wigrach zaśpiewać półgodzinny koncert polskich pieśni z Suwalszczyzny. Zespół poczuł się wielce zaszczycony tym wyróżnieniem. 
    Pisząc o koncertach, występach obu zespołów, należy jeszcze wspomnieć o udziale w innego typu inicjatywach kulturalnych. Są to przedsięwzięcia muzyczne i teatralne, takie jak: cykl seminariów pt. „Małe ojczyzny” organizowane przez Teatr Wiejski Węgajty (m.in. w 1996 r. zespół uczestniczył w warsztatach muzycznych- pieśni wielkopostnych prowadzonych przez światowej sławy dyrygenta Francuza A. Peresa); seminaria etnomuzykologiczne połączone z warsztatami muzycznymi i prezentacjami organizowanymi przez Fundację „Muzyka Kresów” z Lublina, czy też spotkaniach prezentujących kulturę różnych narodów organizowanych przez Ośrodek „Pogranicze - Sztuk, Kultur, Narodów” w Sejnach ( to tylko część przedsięwzięć, w których zespół uczestniczył). „Pogranicze” otwarte jest na wszelkie inicjatywy, które próbują prezentować kulturę ludową w jej różnych aspektach. Tak jak dla wielu innych zespołów ludowych i dla „Pogranicza” ważny jest udział w koncertach, na festiwalach, gdzie jest scena i są widzowie. Jednak to, co wyróżnia zespół spośród wielu tego typu zespołów - to ich żywy udział w życiu becejlańskiej parafii. 

        Swoim śpiewem uświetniają wiele uroczystości związanych ze świętami kościelnymi, ich śpiew towarzyszy wielu różnym nabożeństwom (nabożeństwa majowe, Gorzkie Żale, Dni Krzyżowe) jak i podczas czuwania przy zmarłym i w ostatniej drodze na cmentarz. Tego rodzaju podejście do śpiewu uświadamia, że choć jego wszechobecność już nieodwracalnie odeszła, to śpiew nadal może być ważny i żywy. I jeśli się spojrzy na zespół „Pogranicze” przez pryzmat ich wsi, parafii, regionu to można dostrzec te elementy, które świadczą o zachowaniu ciągłości tradycji, i są po prostu częścią ich życia. Na tej becejlańskiej ziemi, wśród tych ludzi dostrzec można jeszcze jedność wszechświata, współzależność wszystkich zjawisk i ingerencję Bożą w każdej rzeczy.